Kobieta Prawdziwa

I’m back! Nie było mnie tu jakiś czas, z kilku różnych powodów – jednym z nich był fakt, że postawiłam sobie za punkt honoru okraszać każdy wpis jakimś wytworem wizualnym własnego autorstwa. I trochę mi to zajęło tym razem. Tak więc… voila, stworzyłam obraz używając jedynie starych katalogów (a ściślej dwóch: Avonu i Flying Tiger, który posłużył za „podkład”). Bardzo starych, bo od jakiegoś czasu unikam katalogów, ulotek i tym podobnych. 

      Temat również nie jest nowy, bo chodził mi po głowie już od dawna, a mianowicie, jakiś czas temu pewien kandydat do Europarlamentu zadeklarował się jako przeciwnik feministek i obrońca „prawdziwych kobiet”. I właśnie ta „prawdziwość” to coś, co mnie intryguje, niekoniecznie w kontekście kampanii wyborczej tego pana. Czymże, do cholery jest ta „prawdziwość”? Kim jest owa prawdziwa kobieta?
    
Pewnie nieraz natknęliście się na różne memy o „prawdziwych kobietach” i „prawdziwych mężczyznach”. No wiecie, te wszystkie teksty o tym, że kobieta potrafi z niczego zrobić sałatkę i awanturę a facet rozróżnia tylko trzy kolory. Przy niektórych zdarza mi się nawet uśmiechnąć, ale 99% to taki pseudonatchniony bełkot, że z trudem powstrzymuję się od mimowolnego wywracania oczami. Ogólny obraz prawdziwej kobiety wyłaniający się z tych memów wygląda mniej więcej następująco:

- Płacze i focha się z byle powodu

- Przepuszcza całą wypłatę na ciuchy i kosmetyki zaraz po jej otrzymaniu, żeby i tak potem twierdzić, że nie ma się w co ubrać…

- Ciągle zmienia zdanie

- Jest emocjonalna, kruchutka, wrażliwa i delikatna. No chyba, że musi dokopać byłemu, wtedy zamienia się w nieokiełznany żywioł zemsty.

- Nie ugania się za facetami. Uwodzi ich magicznym spojrzeniem.

- Potrzebuje do szczęścia „prawdziwego faceta”. Koniecznie.

- „Szanuje swoje ciało”. Cokolwiek to znaczy.

- Jest naturalnie piękna i właściwie nie potrzebuje makijażu i modnych ciuchów żeby zachwycać  (ale mimo to wydaje fortunę na kosmetyki, wizyty u kosmetyczki, fryzjera i ciuchy… witaj, logiko)

                W stereotypach nieraz można znaleźć ziarno prawdy. Zdarza mi się zauważać odzwierciedlenie niektórych w życiu codziennym, u swoich znajomych czy u siebie (np. te wszystkie legendy o damskiej torebce, w której można znaleźć wszystko – u mnie się zgadza ;). Nawet bawią mnie niektóre żarty ze stereotypów. Grunt, to nie brać ich na serio, podchodzić z dystansem. Tylko co w tym wszystkim robi wspomniana już „prawdziwość”? Zastanawiałam się, czy pierwotnie nie miała to być odpowiedź na wyidealizowane wizerunki obecne w popkulturze? Np. „Prawdziwe kobiety mają krągłości” jako kontrast do wyretuszowanych modelek z czasopism i kampanii reklamowych, które na zdjęciach wyglądają inaczej niż w rzeczywistości? Jednak czytając kolejne wpisy poświęcone „prawdziwym mężczyznom” i „prawdziwym kobietom”, odniosłam wrażenie, że niektórym myli się pojęcie „prawdziwy” z „idealny” – jeden z nich zawierał taką litanię wymagań, że owa „prawdziwa kobieta” istnieje chyba wyłącznie w wyobraźni autora…  Czy nie wystarczy, że mam w dowodzie „K”? Nie wystarczy kariotyp 46 XX? W jaki sposób przepuszczanie kasy na duperele albo strojenie fochów miałoby czynić mnie prawdziwszą? Jeśli potrafię utrzymać emocje na wodzy, to znaczy, że jestem sztuczna, czy jak? Co w ogóle sprawia, że jest się postrzeganym jako „kobieca” czy „męski”? Czy nie jest to po prostu zbiór cech pożądanych u partnera/ki przez płeć przeciwną? Czy można być niekobiecą kobietą, skoro jest się... no właśnie, kobietą, która z samej definicji jest kobieca? Jestem ciekawa Waszych opinii J