Historie Zmyślone: Dzień Dziecka

                 Podnoszę filiżankę do ust, odginając elegancko mały palec. Upijam łyk, wdychając rześkie poranne powietrze i odstawiam ją z powrotem na spodek z subtelnym szczęknięciem. Uwielbiam ten dźwięk, nawet jeśli oznacza dodatkową ilość zmywania.  Odpowiednia oprawa potrafi sprawić, że nawet tania kawa rozpuszczalna z niemieckiego marketu smakuje wytwornie, choć muszę przyznać, że 6-ta Symfonia Beethovena brzmi nieco groteskowo w zestawieniu z brzydkim, burym podwórzem, nad którym pochylają się brudne bloki, spoglądając pustymi, odrapanymi oknami na toczące się w dole życie. Moje znajduje się akurat na wprost śmietnika: nachodzi mnie refleksja, że tapczan, który ktoś porzucił obok kontenera, i tak jest nowszy i mniej zniszczony niż większość mebli znajdująca się w moim wynajętym mieszkaniu.

                Ściągam słuchawki, słysząc przytłumione głosy zza zasłony muzyki. Grupka lokalnych niebieskich ptaków pociąga jakiś podejrzany napój z plastikowej butelki ukrytej w zmęczonej reklamówce. Siedzą na rozklekotanej ławeczce, nad wielką kuwetą dla miejscowych kotów, która pierwotnie miała służyć jako piaskownica. Co jakiś czas warczą na siebie ochryple, gdy któryś łyknie zbyt dużą jak na swój przydział porcję. Zastanawiam się, czy też tak kiedyś skończę, jeśli dalej będę pijać cydr przed południem.

                Po chwili mija ich kobieta z dwojgiem dzieci. Chłopczyk i dziewczynka idą raźno, dzierżąc w rączkach jakąś kolorową tandetę w celofanie, który szeleści w rytm ich kroków. Dziś Dzień Dziecka, przemyka mi przez myśl.

                - Mamusiu, a pójdziemy dziś na plac zabaw? – chłopiec wskazuje palcem kuwetę.

Plac zabaw - trochę brudnego piasku, huśtawka z opony i stara ławka... Pomyśleć, że ten apokaliptyczny krajobraz może się komukolwiek kojarzyć z zabawą… Dziecięca wyobraźnia potrafi jednak działać cuda – przypominam sobie, jak przed laty frajdę sprawiało mi skakanie po płytach chodnikowych tak, by nie następować na linie.

                Z zamyślenia wyrywa mnie dzwonek telefonu – to mama. Pewnie chce złożyć mi życzenia.

                - Byłaś w tym pośredniaku? – rzuca na przywitanie.

                - Prawie – wzdycham. To jest teraz drażliwy temat.        

                - Jak to prawie? To byłaś czy nie byłaś?

                - No nie, ale wysłałam kilka cefałek…

                - Dziecko… wzięłabyś się poważnie za to szukanie pracy. Czynsz się sam nie zapłaci, a my z ojcem nie będziemy wiecznie…

                - Dzięki za wsparcie, mamo.

              - No nie „dzięki”, tylko rusz się w końcu do tej roboty, jakoś aktywnie poszukaj… Pochodź po firmach, popytaj…

              - Przecież szukam, codziennie wysyłam aplikacje. Nic nie poradzę, że nie odpowiadają… W agencji pośrednictwa też byłam i nic…

             - Chciałam Ci tylko powiedzieć, że albo sobie coś znajdziesz na już, albo wracasz do domu, bo nie zamierzam sponsorować twojego bezcelowego bujania się po mieście…

             - A co z wypowiedzeniem?

            - Ano właśnie: Agata od cioci Lucyny znalazła sobie pracę we Wrocławiu i szuka mieszkania, może zająć twoje miejsce, skoro i tak nie masz tam nic do roboty… Może się wprowadzić już od przyszłego tygodnia.

                Przeczekuję kilkunastominutową tyradę o tym, jak to powinnam się wziąć w garść i potem już nie mogę sobie znaleźć miejsca. Zepsuła mi cały poranek. Chciałabym uciec, od tych problemów, od tego gderania,  ale nie mam dokąd. Właściwie od jakiegoś czasu jedyną moją odskocznią są zakupy w pobliskim markecie, albo oglądanie witryn w galerii i zastanawianie się, co bym sobie kupiła  a) gdybym miała za co b) gdyby mieli mój rozmiar. Nie chce mi się iść do galerii, poza tym lodówka świeci pustkami, więc tym razem  wybieram market.

                Snuję się między półkami i bardziej oglądam niż kupuję. Kiedy studiuję skład szynki drobiowej, korpulentna blondynka w błękitnym sklepowym uniformie rzuca paczkowany ser na półki wielkiej lodówki. Jej zamaszyste ruchy zdradzają głęboką nienawiść do wykonywanej pracy, ale i tak jej zazdroszczę. Coraz częściej łapię się na tym, że zazdroszczę każdemu, kto wykonuje jakiekolwiek zajęcie zarobkowe. Przynajmniej nie zaczynają dnia od słuchania gderania o swoim nieudacznictwie…

Sklep pełny jest rozgadanych dzieci, korzystających z faktu, że rodzice i dziadkowie tego dnia chętniej niż zwykle wyskakują z kasy, by spełniać ich zachcianki. Barbie, jednorożce, roboty, samochody, jakieś dziwne wynalazki do kolekcjonowania… Za moich czasów chyba nie było tyle tego wszystkiego…

                Starannie wybieram kasę, oceniając szybkość rąk kasjerek i stopień zapełnienia wózków w kolejce. Mam jednak pecha, bo jakaś dziewucha przede mną zaczyna się awanturować o cenę awokado w promocji. Po chwili już trzy kasjerki rozkminiają, dlaczego nie jest o złoty dwadzieścia tańsze. Z nudów przyglądam się ludziom. Za mną stoją dwie dziewczynki z dziadkiem.

                - Jak dorosnę, będę budować takie rakiety – stwierdza jedna z nich, chyba starsza, falując w powietrzu modelem wahadłowca. – A ty, Nikola, kim będziesz?

Blondyneczka obwieszona plastikową biżuterią wzrusza ramionami.

                - Piosenkarką, albo aktorką albo modelką i miss świata…

                - Ja bym wolała być reżyserką zamiast aktorką, bo reżyser rządzi, a aktorka tylko gra…

                - No to chciałabym być i reżyserką i aktorką i piosenkarką i modelką. I jeszcze malarką… No i miss świata oczywiście.

                - No ja też. Będę i budować rakiety i robić filmy. Modelką też mogę być…

            Wracam myślami do czasów, kiedy byłam w podobnym wieku. Miałam tysiąc różnych wyobrażeń na temat tego, jak moje dorosłe życie będzie wyglądać. Pamiętam, jak oglądałam „Słodkie Zmartwienia” i wyobrażałam sobie, że moja przyszłość będzie polegała na jeżdżeniu kabrioletem, imprezach nad basenem i robieniu zakupów. Co by sobie pomyślała mała Matylda widząc mnie teraz? Bezrobotną absolwentkę Wyższej Szkoły Gotowania na Gazie, jak to z dumą podkreśla mama…

          Kasjerka wraca na swoje stanowisko – widocznie udało się znaleźć satysfakcjonuje rozwiązanie w sprawie awokado. Ma zmęczoną twarz, zaciśnięte usta. Ciężki, nieumiejętnie zrobiony makijaż sprawia wrażenie, jakby miała się za chwilę roztopić, pozostawiając na podłodze barwną plamę. Próbuję wyobrazić ją sobie jako małą dziewczynkę - taką jak te, które stoją za mną w kolejce - bawiącą się z innymi dziećmi na podwórzu i snującą marzenia o swojej przyszłości. Ciekawe, kim chciała zostać? Nawet jeśli już wtedy planowała pracę w sklepie, to pewnie nie wiedziała jeszcze, ile będzie zarabiać i z jakimi problemami będzie się użerać. Być może te dwie spełnią kiedyś choć część swoich marzeń, ale największe szanse mają na to, by jak większość dzieci, wyrosnąć na zwyczajnych dorosłych zmagających się z rachunkami, kredytami, stresem, brakiem pieniędzy, nudną pracą, odpowiedzialnością, brakiem czasu i chronicznym zmęczeniem… Największy urok dzieciństwa polega na tym, że jeszcze tego nie wiedzą…