Wiek to tylko liczba - refleksja urodzinowa

Właściwszy w tym miejscu byłby pewnie obraz tortu, ale do tego poziomu jeszcze nie doszłam, więc wrzucam moją grafikę pączka stworzonego w Blenderze, którego niedawno zaczęłam się uczyć ;)

Niedawno obchodziłam urodziny i przy tej okazji miałam małą refleksję w temacie wieku, którą postanowiłam się z Wami podzielić.

W co ona się ubrała… Takie rzeczy to mogą nosić młode dziewczyny, a nie… Na kimś młodszym to może by to jeszcze wyglądało… Baba w tym wieku i koszulki w misie… Pfff Od wnuczki ciuchy pożycza?

Słyszeliście kiedyś podobne komentarze odnośnie kobiet, które ośmieliły się ubrać „niestosownie do swojego wieku”? Ilekroć je słyszę, zastanawiam się, dlaczego sobie to robimy. Czemu to ma służyć? To strofowanie, obśmiewanie, wciskanie na siłę w ramy społecznego przyzwolenia, dyktowanego utartymi wzorcami i  dziwnie pojętą „stosownością”.

Pamiętam, jak kilka lat temu natrafiłam na jakiś artykulik o tym, czego nie wypada nosić kobiecie po 30-tce, 40-tce itd. Początkowo mnie rozbawił: stosując logikę autorki można by przyjąć, że każda dekada życia stanowi jakąś magiczną granicę, od której już „nie wypada”: budzisz się w dniu swych 30-tych urodzin i choć nie wyglądasz starzej, niż dzień wcześniej, to jednak powinnaś natychmiast wyrzucić wszystko, co mogłoby wydawać się choć trochę „niepoważne” (minispódniczki, trampki, koszulki z nadrukami won z szafy!), zaopatrzyć w zapas garsonek i kiecek za kostkę, oraz niezwłocznie umówić do fryzjera, by skrócić włosy do „stosownej” długości i uformować je w statecznego, przyzwoitego tapirka, właściwego dla dojrzałej matrony… Kiedy jednak głębiej się nad tym zastanowić, fakt, że w XXI wieku osoby  z taką mentalnością istnieją i jest ich całkiem sporo, jest dość przygnębiający. Jeszcze bardziej przygnębia to, że znajdą się też i tacy, którzy pozwalają się im stłamsić i odmawiają sobie przyjemności noszenia rzeczy, w których czują się dobrze.

Nie od dziś wiadomo, że nie starzejemy się w jednym tempie: geny, sport, odżywianie, stres, używki, pielęgnacja (lub jej brak)… Wszystko to ma wpływ na zużywanie się oraz wygląd organizmu. Niektórzy w ogóle nie wyglądają na swój wiek: nieraz zdarzyło mi się  wziąć czterdziestolatkę za osobę przed 30-tką, lub na odwrót - doznałam małego szoku, gdy mignęło mi gdzieś zdjęcie uczestniczek imprezowego  reality show  i przeczytałam podpis pod nim: okazało się, że dziewczyny, które przywodziły na myśl show biznesowe weteranki, na oko 40+, rozpaczliwie ratujące młody wygląd licznymi zabiegami medycyny estetycznej, w rzeczywistości mają po dwadzieścia kilka lat…

Tak sobie myślę, że mamy w swojej kulturze mocno zakodowane wzorce odnośnie wyglądu i zachowania dla poszczególnych grup wiekowych. Jeśli 35 latka wygląda na 25 lat, ubiera się i zachowuje tak, jak społeczeństwo widzi stereotypową 25-latkę, nikomu to nie przeszkadza, dopóki jej wiek nie jest znany: podejście zmienia się, gdy wiadomo, że ma 35 lat: wówczas nie pasuje już strażnikom stosowności do wzorca: dzidzia piernik, stara maleńka, zegar tyka, za dzieci by się wzięła, a nie lata po świecie i słit focie w bikini wrzuca na Insta, w tym wieku mini spódniczki, no nie przystoi no, niepoważna jakaś… Dochodzę do wniosku, że czasem lepiej nie zdradzać swojego wieku, kiedy nie ma takiej potrzeby – jeśli jesteś młoda, możesz nie zostać potraktowana poważnie (to przerażające, ale wciąż wielu ludzi łączy wiek z mądrością: starszy=mądrzejszy), jeśli masz więcej lat, będziesz wysłuchiwać, co wypadałoby już robić lub osiągnąć w tym wieku, albo co ci już nie wypada…

Nieraz słyszy się, że wiek to tylko liczba i ja się z tym zgadzam. Jeden  siedemdziesięciolatek kursuje od poradni do poradni, od lekarza do lekarza i boi się sam zostać w domu, bo tak jest schorowany, że  najprostsze czynności sprawiają mu trudność, zaś inny biega maratony i żyje pełnią życia. Warto także przypomnieć, że życie jest tylko jedno: jeśli nie zdążyłaś czegoś zrobić przed 30tką, 40tką, 50tką itd., to albo zostaje ci na to reszta życia, albo N.I.G.D.Y. Wyobraźcie sobie kobietę, która zawsze marzyła o miniówkach z HelloKity, ale najpierw nie pozwalali jej na to konserwatywni rodzice, a potem klepała biedę i z konieczności ubierała się tylko w to, co wynalazła w lumpeksach. Teraz powodzi jej się lepiej i stać ją na takie fanaberie, ale jest jeden problem: ma 40 lat… Nie wypada, co? Bo sąsiadki obśmieją, ludzie będą się dziwnie gapić… Koniec końców, jedyną rzeczą, która powstrzymuje ją od spełnienia dawnego marzenia jest opinia innych ludzi... Mini z HelloKitty to oczywiście tylko hipotetyczny przykład, którym chciałam zwrócić uwagę, jakim złem jest ocenianie wyborów innych ludzi ze względu na wiek. Dlatego też apeluję: nie róbmy tego! Każdy z nas kiedyś będzie miał 30, 40, 50 i więcej lat, czy nie byłoby wspaniale, gdyby każdy mógł ubrać to, na co ma ochotę, wiedząc, że nie usłyszy żadnego złośliwego komentarza, ukradkowego parsknięcia śmiechem, nie wychwyci unoszących się z politowaniem brwi czy porozumiewawczych, rozbawionych spojrzeń.  Istnieje naprawdę pierdyliard fascynujących tematów do rozmów innych niż „O Boże, co ta Marzenka na siebie włożyła”. Pamiętajmy o tym i nie dawajmy się wciągać w takie złośliwości.

Czy uważam zatem, iż powinniśmy ubierać cokolwiek nam się podoba na każdą okazję? Otóż nie. Uważam, że strój może być niestosowny ze względu na okazję właśnie, ale nigdy na wiek (no chyba, że mówimy o dzieciach, ale to już inna para kaloszy): ubranie japonek i kolorowych skarpetek na spotkanie biznesowe będzie niestosowne, niezależnie od tego, czy mamy 20 lat czy 60… Jeżeli zaś mówimy o gali, na której dopuszczalne są suknie z gołymi plecami czy wielkimi dekoltami, to ma do takiego stroju prawo zarówno 20-latka jak i 60-latka. Pewnie, że na młodych ludziach niektóre rzeczy zwykle prezentują się lepiej, ale marudzenie, że cudze ciało prezentuje się nieestetycznie i nie chcemy na to patrzeć są totalnie nie na miejscu – idąc tym tokiem rozumowania moglibyśmy oczekiwać, że ludzie o brzydkich twarzach powinni je zasłaniać, dla dobra samopoczucia innych…

Na zakończenie podam jeszcze jeden przykład: wchodzicie do pomieszczenia w którym znajduje się staruszka w minispódniczce, ostrym makijażu i jaskrawo-kolorowej peruce.  Wita wszystkich uśmiechem, wesoło zagaduje. W drugim końcu pomieszczenia z kolei zainstalowało się stadko zrzędliwych kwok, które każdego, kto pojawi się w drzwiach, obrzucają oceniającymi spojrzeniami, szepczą między sobą, i komentują cicho. Kogo bardziej nie chcielibyście oglądać?

Całe szczęście, świat zmierza chyba jednak w dobrym kierunku: jeszcze kilka lat temu pewnie nie znalazłabym pidżamy z jelonkiem Bambi na dziale innym niż dziecięcy, a teraz widzę zatrzęsienie podobnych rzeczy dla sentymentalnych dorosłych. W każdym razie, ja będę takowe nosić jeszcze przez długie lata ;)

Ciekawa jestem Waszych opinii na powyższy temat – dajcie mi proszę znać w komentarzach, co o tym sądzicie :) 

P.s Jeśli czujecie się za starzy na cokolwiek, co chcielibyście robić, koniecznie zobaczcie poniższy występ z BGT