MPK - Doznania wszelakie

"Autobus w gorący letni dzień" - promarkery

Witajcie! Dzisiejszy post może się wydać nieprzystający do panującej w kraju aury, ale to dlatego, że inspiracja przyszła nieco wcześniej. Jest wynikiem mojej refleksji nad podróżowaniem komunikacją miejską, które mogłyby stać się nieco przyjemniejsze (może nie przyjemne, ale chociaż mniej uciążliwe), gdyby część pasażerów zmieniła swoje nawyki.

Poranne korki stanowią nieodłączny element krajobrazu mojego miasta. Gdy rozejrzeć się po tworzących je samochodach, okazuje się, że ogromna część zawiera po jednej osobie… A gdyby tak ci wszyscy ludzie przesiedli się do autobusów/tramwajów? Według oficjalnego miejskiego portalu, autobus pomieści tyle osób, co 100 aut osobowych… Ciężko mi to sobie wyobrazić, albo raczej, nie chciałabym jechać w takich warunkach, ale mniejsza… W każdym razie, autobus na pewno jest ekologiczną alternatywą dla auta. Z takiego też założenia wyszła pani Iksińska, postanawiając porzucić podróże autem na rzecz komunikacji miejskiej.

Jako że podróż zaczynała na jednym z pierwszych przystanków, bez trudu znalazła miejsce siedzące.  Zadowolona, wyciąga książkę i pogrąża się w lekturze. We własnym samochodzie musiałaby skupić się na jeździe, co oznacza, że właśnie zyskała dodatkowe pół godziny na czytanie – cóż za oszczędność czasu… PIUUU-PIU-PIU-PIM-PIUU!!!!!               Wściekły pisk elektroniki rujnuje chłodny klimat skandynawskiego kryminału. JAK ŚLICZNIE POZBIERAŁEŚ TE OWOCE! – skrzeczy infantylny głos z tabletu dziecka siedzącego naprzeciwko. Pomimo tych werbalnych katuszy, kobieta obok niego, najpewniej mama, ma wyraz ulgi na twarzy – dla niej to chwila spokoju. Czy dzieci naprawdę lubią takie dźwięki? – zastanawia się pani Iksińska. Jedno jest pewnie – dorośli nie lubią, gdy podniecone grą dzieci wierzgają i szorują im butami po jasnych spodniach. Zakłopotana, zwróciła uwagę kobiecie. „Wojtusiu, nie kop pani”- recytuje kobieta, niczym syntezator mowy, nie podnosząc wzroku znad ekranu smartfona. Jak można się spodziewać, bez rezultatu. Na szczęście, wkrótce wysiedli. Poirytowana Iksińska próbuje otrzepać brud. Ma nauczkę, by nie siadać na tych „poczwórnych” miejscach. Nic to, jakoś dotarła na miejsce.  

Powrót do domu. Środek lata, godziny popołudniowe. Kompletna żarówa. Z sykiem otwierają się podwójne drzwi. W środku aż czarno. Iksińska bierze głęboki oddech, zastanawiając się, czy wystarczy jej tlenu do końca trasy. Autobus przedziera się przez miasto, jest korek, powietrze stoi. Wyprzedzają go staruszki z torbami na kółkach, drepczące po chodniku obok. Ludzie wiszą na rurkach niczym wielkie kiście winogron. Iksińska znajduje kilka wolnych centymetrów, których może się uczepić. Kolejny przystanek. „Więcej was matka nie mieli?” – sapie w myślach na widok nowych mas ludzi ładujących się do środka. Nie ma się już gdzie przesunąć, bo za chwilę straci punkt przyczepienia – trzyma się ledwie końcami palców. Ze zdumieniem dostrzega w głębi autobusu kilka wolnych miejsc, a obok nich… wytrwale stoją jakieś kobiety. Najwyraźniej już się dziś nasiedziały, lub uznały, że wokół są bardziej potrzebujący... Dlatego zdecydowały się stać tuż obok,  blokując im dojście i tworząc sztuczny tłum w przejściu, jakby nie było w nim wystarczająco ciasno… Iksińska sama chętnie by skorzystała ale… Nie no,  nie da rady, nie przeciśnie się. Klnie w myślach na miłosierne staczki – gdyby raczyły posadzić te tyłki, mogłaby chociaż przejść dalej i chwycić się innej rurki, a tak musi dzielić się z dryblasem, któremu sięga do pachy, a który, chyba z nudów, właśnie gibie się na wszystkie strony, jakby rozgrzewał się przed występem w klubie Gogo, przy okazji niemal szorując jej po twarzy spoconymi plecami. Iksińska odwraca głowę z niesmakiem, ale z drugiej strony wcale nie jest lepiej… Niektórym zupełnie nie przeszkadza mało intymna atmosfera. Jakaś parka wymienia się śliną i miłosnymi wyznaniami  tuż przed nosem nieszczęsnej Iksińskiej, dostarczając jej subiektywnie wątpliwych wrażeń estetycznych.  Zdesperowana wbija wzrok w sufit, ograniczając swoje cierpienia do warstwy werbalnej:  „Szeptu-szeptu… Ćmok… ćmok… Kochas mnie? No… Ćmok, szeptu-szeptu? No, ja tes cie kosiam. Ślllup… Ćmok…”  

W końcu sytuacja nieco się rozluźnia, dla Iksińskiej zwalnia się miejsce. Korki też już mniejsze, autobus  pędzi, jakby nadrabiał stracony czas. Iksińska oddycha z ulgą, sięga po książkę. „Przepraszam!” Starszy pan spod okna już w blokach startowych, choć do przystanku daleko, a autobus właśnie z impetem wchodzi w zakręt. „Chwileczkę” – mamrocze Iksińska. Wolałaby wstrzymać się od opuszczania swojego miejsca, aż kierowca skończy manewr. Czuje się niezręcznie, bo mężczyzna sterczy nad nią wyczekująco. „Przepraszam, przepraszam!” Kilkoro ludzi pędzi przez korytarz z determinacją w oczach, jakby się bali, że drzwi otworzą się jedynie na ułamek sekundy, i jeśli nie opuszczą go w tym czasie, zostaną w nim uwięzieni na wieki. I nie wiedzieć dlaczego, ZAWSZE, ALE TO ZAWSZE wstają z miejsc akurat wtedy, gdy pojazd gwałtownie zwalnia, przyśpiesza, a najlepiej – skręca.

-Eko-sreko- marudzi w myślach Iksińska, powłócząc nogami w drodze do swojego mieszkania. -  Jak dobrze, że mam samochód…