Szukając księcia

Rysowane w Gimpie. Trochę sobie eksperymentowałam z kolorami i kontrastami :)

Zawsze sobie obiecywałam, że nie będę oglądać tych bzdur telewizyjnych o dobieraniu obcych sobie ludzi w pary. No, ale… Przez swoją słabość do portali plotkarskich nie mogłam przeoczyć istnienia co barwniejszych rolników, albo tych, co to im eksperci znajdują małżonków, bo wszyscy oni wyrastają na jakąś nową kategorię celebrytów… Do tego leniwy wieczór na kanapie w salonie, telewizyjny „gadacz” dotrzymujący towarzystwa przy kolacji… No i siłą rzeczy, mniej więcej wiem, kto tam był kim. Ostatnio na przykład sporo się mówiło o rolniku, który nie wybrał żadnej z kandydatek na żonę. No i się zaczęło w komentarzach. Jedni bronili jego decyzji, bo nic na siłę, skoro żadna mu się nie spodobała. Inni zaś cisnęli szyderę, że pewnie się spodziewał dwudziestolatek o aparycji modelek, a sam nie najmłodszy, nie najprzystojniejszy itd…  Troskliwie zauważano też, że powinien brać, co dają, inaczej już na zawsze zostanie sam… Skłoniło mnie to do pewnych refleksji na temat tego, jak społeczeństwo postrzega dobieranie się w pary. I przyznam, że internetowe dyskusje dostarczyły mi sporej ilości materiału do analizy.

Byle był!

Jak myślicie, jaka jest szansa, że atrakcyjna dwudziesto- lub trzydziestolatka skusi się na przeciętnego pana z dziećmi, który dawno już przekroczył 40-tkę (zakładamy, że on nie jest milionerem, a ona pazerną łowczynią majątków)? Jakieś tam są, w końcu ludzie mają różne upodobania, ale raczej marne, nie czarujmy się. Prawdopodobieństwo, że jeśli będzie wybrzydzał, to żadnej nie znajdzie i zostanie sam jest spore. Ale co z tego? To jego wybór, jego ryzyko.  Zauważyłam, że spora grupa ludzi żywi przekonanie, że każdy partnera musi mieć. Nieważne, jakiego, byle był! Nie spotkałaś nikogo, kto ci się podoba (i jest w twoim zasięgu), trudno, bierz kogokolwiek, kto tam się nawinie. Inaczej zemrzesz samotnie w otoczeniu stada kotów, a sąsiedzi zorientują się dopiero, gdy zaczniesz śmierdzieć albo kapać im z sufitu… 

Brzydcy są dla brzydkich

Brzydkim ludziom podobają się inni brzydcy ludzie, prawda?  Hmm… no nie.  Kryteria atrakcyjności są mniej więcej podobne dla wszystkich (mniej więcej, bo wśród miliardów ludzi zawsze się znajdzie ktoś, kto ma inne zdanie) i mają podstawy w ewolucji naszego gatunku (zasadniczo lubimy proporcjonalność i cechy wyglądu świadczące o zdrowiu). Nie jest także powiedziane, że jeśli sami posiadamy jakąś cechę, to musi nam się ona podobać u innych. Nie powinno więc nikogo dziwić, jeśli otyłej pani marzy się książę z Królestwa Crossfitu i Odżywek Białkowych. Ma do tego stuprocentowe prawo. Pomarzyć każdy może, ba, może nawet wcielić te marzenia w rzeczywistość, jeśli znajdzie zainteresowanego księcia.  I nikomu nic do tego. Czy jest coś złego w tym, że owej pani nie podobają się korpulentni panowie? Nie, bo nie mamy wpływu na to, czy nam się coś podoba, czy nie.  Natomiast określenie „nie w moim typie” w zupełności wystarczy, nie trzeba go urozmaicać wywodami na temat tego, jacy to grubi faceci są obleśni, leniwi i w ogóle fuj. Krytykowanie czyjegoś wyglądu jest ZAWSZE szczytem buractwa, niezależnie od tego, czy jest się chodzącym ucieleśnieniem piękna czy bardzo nam do niego daleko. Robiąc to, sami się prosimy o analogiczny komentarz odnośnie naszej aparycji…

W naszym społeczeństwie pokutuje przekonanie, że  by móc oczekiwać kogokolwiek, kto stoi na skali atrakcyjności powyżej Quasimodo, musisz spełnić wyśrubowane kryteria (szczególnie, jeśli jesteś kobietą). Jeśli nie masz na koncie żadnego tytułu miss, każda pożądana przez ciebie cecha partnera automatycznie zaliczana jest do kategorii pt.„wymagania z kosmosu”. No bo jeśli nie jesteś miss, to wszyscy ci się muszą podobać - Sama jesteś brzydka, to czego chciałaś, hę? Ciesz się, jeśli w ogóle ktokolwiek cię zechce.  Jako przykład mogę podać historię legendarnego bruneta, którego rzekomo wymarzyła sobie dobrana przez ekspertów reality show panna młoda (choć sama chyba nawet o tym nie wspomniała).  Wybranek nie przypadł jej do gustu, toteż szybko zebrało się  oburzone internetowe jury, by z aptekarską dokładnością wypunktować wszystkie niedoskonałości (w większości wyimaginowane, moim skromnym zdaniem) owej pani i dowieść, że nie miała prawa do jakichkolwiek oczekiwań.  

Niektórzy nieprzystawanie do przyjętych kanonów piękna potrafią nadrobić innymi atutami lub wytrwałością w poszukiwaniach i na przekór przeciwnościom jednak znajdują obiektywnie atrakcyjnych partnerów.  O ile w przypadku facetów ludzie potrafią sobie to jakoś wytłumaczyć (na kasę poleciała, albo na pozycję, ewentualnie „kobiety nie zwracają uwagi na wygląd”), o tyle w drugą stronę to już wymyka się wszelkim prawom logiki. „Ale jak, ja się pytam? NO JAK? Co on w niej widział?” Odnoszę wrażenie, że w niektórych reakcjach niedowierzanie miesza się ze swego rodzaju oburzeniem, jakby ktoś ośmielił się bezczelnie sięgnąć po zakazany owoc, coś, co mu się z racji wyglądu nie należy.

Brzydki/a. Na pewno ma fajny charakter.

Lubimy wierzyć, że świat jest sprawiedliwy, że jeśli czegoś brakuje nam na jednym polu, to musi to być zrekompensowane na innym. I tak pokutuje stwierdzenie, że jeśli kogoś natura nie obdarzyła pięknym wyglądem, to musi mieć cudowną osobowość, z kolei atrakcyjny człowiek musi być pusty, płytki i głupi. Aha, no i na 100% zdradza! A teraz wybaczcie, jeśli właśnie zrujnuję wasz światopogląd, ale Natura ma głęboko w pompce nasze poczucie sprawiedliwości i bywa tak, że jeden w genetycznej ruletce bierze wszystko, inny nic, albo i jeszcze gorzej. Tak, piękni ludzie potrafią być bardzo inteligentni i mieć interesującą osobowość, a ci mniej piękni potrafią być wredni, podli, nudni i chamscy. Z osobistych doświadczeń mogę powiedzieć, że najpaskudniejsze charaktery, jakie zdarzało mi się w życiu spotkać, powierzchownością w niczym nie przypominały modeli i modelek z reklam bielizny…  

Mnie się podoba, więc tobie też musi

- Ej, może zjemy sobie lody?

 - No spoko, ale mam ochotę na borowikowe…

- Pogięło cię? Kto może lubić coś takiego… Poza tym, nie mają borowikowych, weź sobie czekoladowe.

- Ale ja nie lubię czekoladowych…

- Co? Jak możesz nie lubić! Czekoladowe są takie fajne, słodziutkie i wszyscy je lubią, więc ty też powinnaś!

- No, ale nie smakują mi.

- Ale dlaczego?

- Po prostu mi NIE SMAKUJĄ!

- Nie rozumiem, jak mogą ci nie smakować.

- Nie mam na to wpływu.

- Pff...  Ale ty głupia jesteś. To najwyżej nie zjesz żadnych, bo tu nie ma takich, jak lubisz.

Tak można by, posługując się analogią, streścić dyskusje na temat preferencji w wyborze partnera. Ogromna liczba osób nie potrafi przyjąć do wiadomości, że to, co im się podoba, może się nie podobać komuś innemu. W dodatku bronią swoich wyborów jak niepodległości, jakby chcieli przekonać innych, że ich preferencje są lepsze. A upodobania to przecież coś osobistego – każdy ma swoje i to nimi powinien się kierować, a nie opiniami innych ludzi. Podobnie rzecz wyglądała w komentarzach na temat niezadowolenia wspomnianej wcześniej panny młodej ze „Ślubu od Pierwszego Wejrzenia”. Częste były opinie w stylu „ale on przecież taki fajny, nawet całkiem przystojny, no i na pewno ma fajny charakter. Jak może jej się nie podobać? Co za pusta lala”. Zwyczajnie – nie podobał jej się i tyle. Co z tego, że podobał się komentującym, skoro to nie oni mieliby z nim dzielić życie (i łóżko).

Dla facetów liczy się tylko wygląd, a dla kobiet kasa

Cóż, podstaw takich preferencji należy upatrywać w ewolucji: dobry wygląd kobiety wskazywał na to, że jest zdolna do wydania na świat zdrowego potomstwa. Mężczyzna zaś miał zapewnić owemu potomstwu byt – stąd znaczenie statusu społecznego i zarobków. „Mężczyźni są wzrokowcami, tego nie przeskoczysz” – słyszy się nieraz. Toż to sama natura przecie, nic złego, nie? To skąd hejt na kobiety szukające majętnych partnerów? Wszakże to też ewolucyjne przystosowanie. Jednak jeśli ktoś wierzy, że takie podejście sprawdza się w 100% przypadków, śpieszę przypomnieć, że mamy XXI wiek, motywacje części społeczeństwa nieco się zmieniły… Są kobiety – wzrokowcy i mężczyźni – materialiści. Tylko wciąż nie wypada się do tego przyznawać. Jeśli jesteś kobietą, to masz podwójnie przekichane, bo nie wypada ci być ani jednym, ani drugim… Nie możesz przyjmować jako kryterium pozycji społecznej czy majątku, bo to czyni z ciebie wyrachowaną materialistkę, blacharę etc. Nie możesz też oczekiwać, żeby partner ci się podobał wizualnie, bo wówczas jesteś pustakiem i idiotką.  Ludzie nie rozumieją, że dla wzrokowców wygląd jest raczej warunkiem koniecznym, ale nie wystarczającym i przyjmują, że polecisz na przystojniaka, choćby miał IQ dżdżownicy (nie mówiąc już o 100% prawdopodobieństwie zdrady).

Nie warto szukać atrakcyjnego partnera, bo i tak się wszyscy zestarzejemy i zbrzydniemy

Nie warto też się zdrowo odżywiać, uprawiać sportów i kupować kremów przeciwzmarszczkowych. Nie warto dbać o jakość swojego życia, bo przecież wszyscy kiedyś umrzemy i na co nam to? Ale życie mamy TYLKO jedno i chyba jednak warto je przeżyć tak, by dawało nam szczęście i satysfakcję. Nie wierzę, że można dotrwać do starości z osobą, w której podoba nam się wyłącznie wygląd. Czasami strzała Amora trafia w najmniej oczekiwanym momencie i łączy dwie osoby zupełnie niezgodnie z ich wcześniejszymi oczekiwaniami. Ale czy to znaczy, że trzeba dawać szansę każdej relacji, nawet, jeśli od razu czujemy, że to nie „to”, bo a nuż zaiskrzy?

Uważam, że wyśrubowane wymagania wobec partnera są trochę jak ryzykowna inwestycja. Być może pewnego dnia będziesz pić szampana na własnym jachcie, ale równie dobrze możesz stracić wszystko i wylądować pod mostem. Niektórzy redukują oczekiwania, bo wolą mniejszy zysk, za to spokojniejsze, pewne życie z pracą na etacie. Żadna z tych dróg nie jest ani lepsza, ani gorsza - jedni i drudzy mogą żałować swoich decyzji, dlatego każdy powinien podejmować je sam.