Wiosna

Wiosna… Pora roku, którą najlepiej cieszyć się w otoczeniu Natury; wśród szkła i betonu nie jest tak spektakularna, choć w mieście także czuć jej radosny powiew… O ile łatwiej wstaje się rano, gdy w okna zagląda słońce! I świadomość, że gdy będę wracać do domu, ono będzie świecić dalej – bezcenna.  Gdy tylko mogę, uciekam na wieś. Najchętniej wyprowadziłabym się na dobre na jakieś wygwizdowie do domu z ogrodem… Albo do jakiejś hobbickiej wioski… Lubię takie klimaty. Miasto też ma swoje uroki, ale na dłuższą metę mnie męczy… Ludzie, ludzie, wszędzie ludzie, wszędzie tłok, wszędzie hałas, szum i spaliny… W każdym razie, korzystam właśnie z uroków wsi; spaceruję z psami, wdycham świeże powietrze, podziwiam zielone pędy wyłaniające się nieśmiało z ziemi, drzewa, na których pojawiają się młode liście, złote promienie słońca umilające popołudnia... Potrafię cieszyć się z małych rzeczy, więc te drobiazgi to dość, bym poczuła się szczęśliwsza.

                Tutejsza okolica również się zmienia… Żartuję sobie nieraz do rodziców, że za parę lat będą żyli jak w filmie „Zróbmy sobie wnuka”, tyle, że nie pośród wieżowców, a zakładów przemysłowych. Szkoda… Na polach i łąkach, które pamiętam z dzieciństwa, wyrastają coraz to nowe hale. W okolicach osiedla, na którym mieszkam teraz – coraz to nowe bloki. Widząc kolejne dziury w ziemi, myślę nieraz o roślinach i zwierzętach, którym zabrano przestrzeń. Tak, wiem, do niedawna mój blok też był taką dziurą w ziemi. Każdy chce gdzieś mieszkać. Każdy chce mieszkać wygodnie, ja też. Ale globalnie ludzi jest coraz więcej i każda z tych osób chciałaby żyć na godnym poziomie – to naturalne. Czytałam gdzieś, że gdyby każdy człowiek żył i konsumował na poziomie przeciętnego Amerykanina, potrzebowalibyśmy pięciu planet typu Ziemia… A mimo to, często słyszymy: Rozmnażajcie się! Jest nas za mało! Nie będzie komu pracować! Czy na pewno? Odnoszę wrażenie, że świat stworzony przez człowieka to jakiś… Jeden wielki paradoks… Wśród zwierząt, gdy osobników jest za dużo, muszą ze sobą konkurować o zasoby: przestrzeń, pożywienie… A nas jest już ponad 7miliardów i ciągle mało…

                Zastanawiam się nieraz, czy za kilkadziesiąt, może 100 lat będą jeszcze na świecie takie miejsca, gdzie będzie można pójść i cieszyć się samotnością, bliskością natury, czy ludzie i ślady ich działalności będą już dosłownie wszędzie. To już chyba nie mój problem, bo tak długo żyć nie będę, ale jest to trochę dołujące, że być może moi potomkowie to, co na Ziemi najpiękniejsze, będą oglądać już tylko na filmach i w książkach . Gdybym miała za co, pewnie kupiłabym im (i sobie) jakiś kawałeczek ziemi, tak na wszelki wypadek – tylko po to, żeby nic tam nie powstało, bo widząc to, co się dzieje, odnoszę wrażenie, że nieużytki mogą być kiedyś towarem deficytowym  J Musiałabym tylko od czasu do czasu sprawdzać, czy mi tam ktoś rabarbaru nie posadził ;)