Radosna twórczość :)

  

   Powoli staram się wrócić do tradycyjnego rysowania, choć nie zamierzam zupełnie rozstawać się z tabletem. Planowałam co prawda odgrzebać pastele, ale ich nie znalazłam, za to przypomniałam sobie o Promarkerach i oto jest - kolejna ilustracja do mojej opowieści, a poniżej fragment, którego dotyczy. Jak sądzicie: czy udało mi się uzyskać spójny klimat? Wiem, że trochę zepsułam te cienie na dole, ale niestety miałam do dyspozycji tylko dwa odcienie szarego, dwa zielonego i jeden brązowy. Resztę dokombinowałam, mieszając je ze sobą. Generalnie, brakło mi palety i wyszło, jak wyszło, ale chyba nie jest najgorzej, jak na prawie pierwszy raz w tej technice :)

 "Wieczorne mgły płynęły leniwie w dole, prześlizgując się po wierzchołkach drzew i pagórków, tak jak morze, które omywa wystające skały. Wśród nich wznosiły się dwa poszarpane słupy. Gdy przyjrzała się im bliżej, dostrzegła, że ktoś kiedyś usiłował nadać im określony kształt. W górze skłaniały się ku sobie, tworząc coś na kształt bramy. W oddali majaczyły kolejne. Nella zaczęła się domyślać, że to są właśnie słynne ruiny, którymi zachwyca się królowa Oleandra z Szafirowych Klifów. Słyszała o niej od innych służących – o tym, że spędza mnóstwo czasu w ruinach za murem, ucztując i wymyślając niestworzone historie, a wraz z nią większość możnych goszczących w pałacu, którzy z zachwytem jej słuchają. Podobno ma talent do opowiadania i wszyscy ją uwielbiają (wszyscy, z wyjątkiem królowej Helgerdy, która z zazdrości o tę sympatię, szczerze jej nie znosi).            Nagle go ujrzała. Za mlecznobiałą zasłoną był jedynie bladym cieniem, ale poznała te powłóczyste, zwinne ruchy, przypominające skradanie się. Miała przeczucie graniczące z pewnością, że to ten sam stwór, który obserwował ją na wzgórzu. Serce zabiło jej mocniej. Przed chwilą był tu. Ale teraz jest tam, na dole. Za murem.            Puściła się pędem z powrotem, do miejsca, gdzie widziała go po raz ostatni. Po drodze porzuciła kosz, który tylko jej ciążył. Potykając się o pnącza i korzenie, ślizgając na kamieniach osuwających się jej spod stóp, niemal na czworakach wbiegła na szczyt wzgórza. I wszystko stało się jasne: w skalistym zboczu, opadającym ostro w stronę doliny, wykuto schody. Z radości niemal zaparło jej dech. Były strome, krzywe i spękane. Rozpadały się powoli, nadgryzione zębem czasu, ale były. Popędziła nimi w dół na złamanie karku, podekscytowana tym odkryciem. Oto właśnie znalazła swoje tajemne wyjście. Wreszcie wolna!
             U stóp schodów napotkała ścieżkę ciągnącą się w głąb lasu. Jakieś sto kroków dalej, po lewej stronie wznosiły się kolumny, które dostrzegła z altany. Nagle w pobliżu rozległ się trzask nadepniętej gałęzi. Zaskoczona, chciała się błyskawicznie odwrócić, ale nastąpił kolejny dźwięk, który sprawił, że zastygła w bezruchu: zgrzyt naciąganej cięciwy."